Doe jij dat? Kan je dat? Durf je dat? Aangeven dat je het niet alleen kan? Dat het niet lukt? Delegeren? Advies vragen? Luisteren en dat meenemen? Hulp aanvaarden?
Ik vind dat dus lastig, maar het gaat me steeds beter af gelukkig. Ik weet inmiddels wat het me brengt. Ik kan dus stellen dat ik best wel goed ben geworden in hulp vragen.
Zelluf doen
Het begon bij mij zo ergens rond mijn 2e jaar met de woorden: ‘zelluf doen’. Niets, maar dan ook niets mocht een ander voor me doen, zéker niet mijn ouders of broer. En daar kwam ook nog de nodige frustratie bij als het me zelf niet lukte. Ik kan het me nog herinneren, dus ik denk dat ik het niet lang, maar zelfs héél lang heb volgehouden.
Ik werd er zelf een aantal jaren geleden ook mee geconfronteerd toen de nieuwe generatie in ons huis begon te praten. Och ja, diepe zucht…. Van wie ze dat toch hadden en hebben…
Van proberen kan je leren
Eén van de dingen die mijn moeder vaak zei: ‘Eerst zelf proberen!’ En ik geef dit dus ook door aan mijn jongens. Iets met patronen… Ik ben er voor ze om te helpen waar nodig en waar ik kan, maar hé, ze moeten wel eerst zelf de weg ernaar toe afleggen. Van proberen, kan je leren. Dat horen de jongens zelfs op school. Daar is natuurlijk ook niets mis mee. Je hoeft ook niet bij alles (direct) hulp te vragen. Maar wanneer vraag je hulp en wanneer niet? En hulp vragen is dan nog één ding, het daadwerkelijk aanvaarden is een tweede.
Mijn werkende bestaan
Nadat ik was afgestudeerd (ik was toen 26 jaar), ben ik direct gaan werken als coördinator. Ik kwam in een rol terecht waarin ik veel op mijn bordje kreeg, maar van delegeren had ik nog nooit gehoord. Ik deed immers gewoonweg altijd alles zelf. Werk uit handen geven? Ben je gek? Nou, met veel vallen en opstaan heb ik me door deze eerste baan heen geworsteld. In mijn 2e functie kreeg ik nog meer verantwoordelijkheden. Ik had zelfs een eigen assistente! Dat vond ik, heel eerlijk, best wel heerlijk en heel fijn. Vooral om erover te praten met anderen, want haar echt goed benutten deed ik niet. Sterker nog, ik denk dat ik geen leuke leidinggevende voor haar was. Nog steeds kon ik niet delegeren en al helemaal niet om hulp vragen… Ik had zo de overtuiging dat ik alles wel alleen kon, geen hulp nodig had en zelfs alles beter kon dan mijn eigen (capabele!) assistente… Marijke, als je dit leest: mijn oprechte excuses. Zal voor jou niet altijd even makkelijk zijn geweest.
Alles tegelijk
Toen ik tussendoor ook nog ‘even’ moeder werd en ik in de tropenjaren belandde mét mijn verantwoordelijke baan, ging het dan ook gigantisch mis, daar kon je op wachten. Burn-out. Opgebrand. Door het leven naar de maatstaven die ik mezelf al jaren oplegde met zo min mogelijk hulp. Want dat was het. Ik moest en zou het allemaal ‘zelluf doen’, ook nu voor mijn gevoel werkelijk alles tegelijk kwam. Ik kon het best alleen. Allemaal. Maar leuk en gezellig was ik allang niet meer….. Wederom sorry lieve omgeving.
Ik ging het traject in van psychologen, coaches en vooral heel veel zelfreflectie en zelfontdekking. Maar hé, ik zocht hulp! Ik realiseerde me ineens maar al te goed dat ik het echt niet alleen kon. Gelukkig maar. Toch ging het na 2 jaar weer goed mis met mij. Burn-out nummer 2. Echt waar. Ik doe de dingen in mijn leven altijd goed, heel goed, dus dan maar gewoon nog even een burn-out meepakken om zo écht de confrontatie met mezelf aan te durven gaan en wederom om hulp te vragen. Het zijn hardnekkige en diepgewortelde processen en patronen.
Ontdekkingsreis tijdens burn-out
Als je zelf een burn-out hebt, of hebt gehad, dan hoef ik je niet te vertellen dat het een heel pittige tijd is. Je wordt behoorlijk met jezelf geconfronteerd. Met wat je (niet) doet, hoe je dat (niet) doet, wie je bent en uiteindelijk wilt zijn. In mijn geval werd ik dus ook geconfronteerd met het eigenwijze, -ik kan het lekker toch wel allemaal zelf- monstertje. Door middel van Mindfulness oefeningen, Yoga en NLP wilde ik antwoord op bovengenoemde en keek ik naar hoe ik mijn leven leefde en nog wel belangrijker: voor wie ik mijn leven leefde. Leefde ik om iedereen en alles maar even te laten zien dat ik het allemaal zelf kan? Dat ik wel even laat zien hoe je 3 miljoen ballen op een dag prima zelf in de lucht kan houden? Het antwoord was: Ja. Ja, dat deed ik. Ik leefde niet voor mezelf, maar voor anderen. Om ze te laten zien dat ik zo ontzettend goed bezig was en het allemaal kon. Zien jullie mij allemaal? Zien jullie hoe goed ik bezig ben? Hoe goed ik ben?
Nou daar viel ik even knetterhard van dat voetstuk af zeg. Geen fijne landing kan ik je vertellen. Maar wel een mooie ontdekkingsreis. Met vallen en opstaan, met de fijne hulp van professionals, mijn omgeving en mijn liefde, kwam daar toch een fijnere, meer-hulp-vragende- versie van mezelf tevoorschijn!
De nieuwe ik
Beweging was voor mij een grote uitlaatklep en werkte zelfs therapeutisch en ik besloot niet meer terug te keren naar mijn oude werk. De nieuwe ik ontdekte dat ze, ironisch genoeg, goed was in het coachen van anderen om haar eigen inzichten te delen. Wat voor mij had gewerkt in die tijd (en nog steeds werkt), moest ook bij anderen helpen nietwaar?! Samen achter de hulpvragen komen, om zo de beoogde doelen te bereiken. Waar een wil is, is een weg. En als vriendin, moeder, dochter, zus, partner en collega ben ik vooral zelfbewuster geworden de afgelopen jaren. En sinds ik geheel als zelfstandige werk en mijn volledige focus heb op PSTVTY Wandelcoaching, is dit alleen maar meer en beter geworden. Bewuster van hoe ik leef, hoe ik reageer, wat dit alles met mij doet en welk effect het heeft op mij en mijn omgeving. Zeer waardevol die constante spiegels. En de realisatie dat ik niet alles alleen hoef te doen is zo’n enorme opluchting en bevrijding! En geweldig te zien en te merken dat dan de omgeving vanzelf meegaat en meebuigt. Want zo werkt het wel met verandering.
Gewoon doen!
Het vergt dus moed om hulp te vragen én deze te aanvaarden. Dat begrijp ik als geen ander. Zeker als dit niet van nature in je zit of wanneer je dit nooit hebt geleerd. Het vergt ook moed om met jezelf het gevecht aan te gaan, om constant maar weer het positieve te zien. Zeker als de situatie dat allesbehalve is. Ik merk ook als ondernemer dat het moed vergt om hulp te vragen en het goed is me te realiseren dat ik niet alle wijsheid in pacht heb. Niet erg. Want door hulp te vragen én te aanvaarden, ontstaan de mooiste samenwerkingen, vriendschappen en creaties! En nog wel het fijnste: er ontstaat een mooiere versie van jezelf! En dat gun ik iedereen, zeker jou!
Liefs,
Wendy