Voelen. Ik vond het altijd een beetje een ‘vervelend’ en ‘wazig’ woord. Voelen. Hoe moet je je voelen? Wat voel ik? En als je dan iets voelt (wat we allemaal doen), is het dan de bedoeling erbij stil te staan of er juist aan voorbij te gaan? Heel eerlijk, ik koos te vaak voor het laatste. Vooral niet te veel bij de dingen stil staan. Het gaat toch goed zoals het gaat?
Iedereen hetzelfde?
Ik wist toen nog niet dat ik als ‘heel gevoelig en behoorlijk sensitief’ door het leven ging. Ja, ik voelde van alles. Bij mezelf, maar ook om me heen en bij anderen. Heel vaak en meer dan me lief was eigenlijk. Daarom ging ik er denk ik ook zo graag aan voorbij. Maar ik had de overtuiging dat het bij iedereen hetzelfde was. Een gevoel of iets goed voelt, of juist helemaal niet. Het gevoel bij een eerste ontmoeting of een persoon wel of niet te vertrouwen is. Het gevoel of je op de juiste weg bent. Het gevoel dat je beter een andere kant op kunt fietsen of beter niet die ene afslag kunt nemen. Het gevoel dat je iets al hebt meegemaakt. Of dat je ergens al een keer bent geweest terwijl je zeker weet van niet. Het gevoel van een bepaalde spanning als je een ruimte in loopt. Het feit dat je altijd buikpijn krijgt van die ene persoon. Of kippenvel als iemand iets zegt wat de waarheid is. Het ineens op de meest gekke momenten koud of juist heel warm krijgen. Dat heeft iedereen toch wel eens?!
Ik vond mezelf altijd niet anders dan anderen, dus ging het gevoel vaak maar uit te weg. Er vooral niet naar luisteren, er niet echt iets mee doen. Ik kon best vaak het gevoel negeren. Gewoon doorgaan, niet lullen maar poetsen. ‘Hup Wen’, dacht ik dan, ‘stel je niet aan, dat heb je verkeerd gevoeld.’ Waarin ik mijn gevoel negeerde en me compleet liet varen op mijn gedachten, mijn ratio. Mijn oh zo fijne comfortzone, die gedachten. Met alle gevolgen van dien…..
Het klopt niet
Laatst gebeurde er iets met een behoorlijke impact op mij. Zo’n gebeurtenis dat je weet dat niet klopt, voor geen meter. Heel eerlijk, het liefste was ik er tegenin gegaan. Had ik mijn zegje met verheffende stem gedaan. Was ik daarna keihard weggerend en had ik mijn gesprekspartner, die als een gek tekeerging, daar achter gelaten. Maar dat deed ik niet. Ik stapte uit mijn comfortzone en was stil. Stil aan de buitenkant, maar van binnen gebeurde er super veel. Ik voelde letterlijk mijn hart in mijn keel, een naar gevoel in mijn buik en voelde al mijn energie uit mijn lijf wegtrekken. Maar ik zei niets. Ik keek naar de situatie en schakelde op dat moment echt mijn gedachten uit. ‘Voelen Wendy, voelen, voel maar’, schoot er door mijn hoofd. Laat het er maar zijn. Ik keek er dus naar. Naar wat er voor mijn neus gebeurde en wat er allemaal aan narigheden werden gezegd, of eigenlijk geschreeuwd. Ik observeerde de situatie en voelde. Mijn lijf verstijfde, maar nadat ik naar het gevoel ging, kon ik de situatie vanuit een ander perspectief zien. En daar kwam mijn ‘nlp-blik’. Wat zegt dit over de ander? Wat zit erachter? Maar ook: Hoe voelt dit voor mij? Hoe kan ik hier het beste mee omgaan? Is het van mij? Reageren terwijl ik boos, verdrietig en angstig ben of de situatie aankijken, een rustige veilige plek zoeken en dan pas reageren? Ik koos voor het laatste.
Nadat ik uit de situatie stapte, en ging luisteren naar mijn lijf, kwamen de tranen. Ik liet ze maar komen. Ik voelde de angst, ik voelde het verdriet en mijn boosheid. Iemand ging over mijn grens heen, op een super vervelende manier. Niet oké. Dit mag niet en ik wil ook niet dat dit zo nog eens gaat. Niet meer op deze manier. Dus met de tranen ging ik naar het gevoel en liet ik het er zijn. Verder even helemaal niets. Ik liet het mezelf toe. Voelen.
Pas later kon ik overgaan naar hoe ik het zou willen. Hoe ik had gewild dat het was gegaan. Maar ook: hoe had de ander het anders kunnen doen, kunnen zeggen zodat er geen onveilige en nare situatie was ontstaan. Ik werd rustiger en rustiger en bleef even staan om ervoor te zorgen dat zowel mijn lijf als mijn hoofd nog rustiger konden worden. Een diepe zucht en ben toen teruggegaan. En heb op een rustige manier, met kalme stem, aangegeven dat ik de situatie en alles wat er werd gezegd niet oké vond. Dat ik heel duidelijk een grens voelde en dat daar overheen werd gegaan en dat de situatie voor mij erg onveilig maakte. Dat ik ook niet begreep waar het vandaan kwam, dat ik dat wel graag zou willen begrijpen, maar dat ik het op die manier niet meer, zelfs nooit meer wilde ervaren. Dat ik het terug geef: het is niet van mij wat er gebeurde. Ik laat dat stukje bij de ander.
Ruimte door te voelen
Ik stond versteld van de uiteindelijk fijne en rustige reactie, maar nog meer van mezelf. Jeetje mina Wendy, wat ontzettend volwassen van je! Wat een mooie reactie, door eigenlijk ‘alleen maar’ te voelen. En daarmee ontstond er ruimte. Ruimte voor mezelf en uiteindelijk ook voor de ander. We mochten er (weer) zijn, met onze achtergronden, met alle bagage. Om vervolgens rustig uit elkaar te kunnen gaan die dag.
En zo leef ik dus steeds meer en meer vanuit mijn gevoel. Ik laat het toe en het mag er zijn. Ik mag er zijn, met al mijn gevoeligheden en sensitiviteit. Mijn gevoel volgen gaat over mezelf zijn. Dichtbij mezelf blijven en doen waar ik voor wil staan en waar ik blij van word. Wat constructief voor me werkt. Dat omarm ik. Het is mijn leven, niet dat van een ander! En als het van de ander is, dan geef ik dat terug. Hiermee laat ik de ander in zijn/ haar waarde. En probeer ik met zo min mogelijk oordeel te leven. Minder te verwachten en bij mijn eigen gevoel te blijven. Het vergt lef, absoluut. Maar ook vertrouwen. Vertrouwen op mijn gevoel, mijn intuïtie, wat mijn hart me ingeeft. En dit alles in fijne harmonie met mijn ratio. Want ook die kant mag er zijn, maar wel in en met de juiste balans. Op deze manier zorg ik goed voor mezelf én mijn naasten.
Dit alles staat centraal in de coachsessies die ik geef. Stilstaan. Voelen. Eng? Spannend? Ja, dat is het zeker. Maar wat er ontstaat is magisch….
Liefs,
Wendy